november 2024
Mijn dansvriendinnetje had van de ene op de andere dag moeite met haar spraak. Dat is gek en direct had ik een niet pluis gevoel....hersenen...kwam bij me op.......ik wilde er nog niet helemaal aan wat mn intuitie me al vertelde, want dat was goed mis.
In de korte tijd die ik haar nu ken ( zon 3 jaar) zijn we close geworden......dat had alles te maken met dansen (biodanza) maar nog meer met ons werk. Ik overwoog al een tijdje om vrijwilligster bij het hospice te worden.....de dood was als thema al een paar keer aan me voorbij getrokken en ik had het idee dat dit thema me iets wezenlijks te vertellen had. Iets over LEVEN, over overtuigingen. Over wat ook in mij mocht sterven en nieuw leven mocht gaan zien. Vroeger dook ik dan de boeken in, nu volg ik de richtingaanwijzers op mijn pad....en zij was zo'n richtingaanwijzer.......ze werkte in de palliatieve zorg en daar hadden we vaak mooie gesprekken over. Over wat het werk haar bracht en wat zij en ook ik zouden willen en kunnen betekenen in die laatste fase.
Op een avond zei ze me, Noek ik heb iemand waar ik van denk dat je van betekenis kunt zijn......en zo begon een prachtig proces. Ik ging kennis maken met de vrouw die mij meer en meer op mijn zielsmissie in dit leven zou brengen.
We noemen haar voor het gemak Loes. Loes had de diagnose kanker, veel pijn maar geen vrede in haar hart. Ze had haar hele leven aan persoonlijke ontwikkeling gedaan maar rond was het nog niet, vrede ervoer ze nog niet. En laat dat nou precies de vraag zijn die ze mij stelde: hoe kan ik met vrede in mijn hart sterven?
Bij onze kennismaking was er direct die klik, zonder woorden maar zo voelbaar. Dus leerden we elkaar, met de dood voor ogen, in een hele korte tijd, goed kennen. Het was puur, rauw, kwetsbaar en de sluiers verdwenen met de weken die we samen doorbrachten. Ik kwam een schoonheid tegen, waar ik nog geen woorden voor had. Een moed die aan alle angst voorbij ging. Woorden die nog nooit uitgesproken waren, werden geuit en gehoord. En in die weken zag ik haar lichter worden, de last viel van haar schouders, ze begon zichzelf meer en meer te zien in het prachtige mens dat ze was.
Twee keer per week kwam ik bij haar op bezoek en als we dan gesproken hadden over wat gezien en gehoord wilde worden, doorvoeld werd, zei ze: genoeg nu Anoek, we gaan lekker naar buiten. Koffie drinken, meestal met een lekker stuk appelgebak. "Vertel me alles over je liefdesleven zei ze dan, om vervolgens onze ervaringen te delen, te lachen, te huilen en gewoon van mens tot mens samen te ZIJN.
In de gesprekken met haar huisarts werden de projecties uit haar jeugd helder. En die werden aan het licht gebracht, uitgesproken.....hierdoor kon ze nog veel oud leed doorwerken. Ik voelde hoe ik een brug kon zijn, tussen verleden en toekomst door volledig in het NU te zijn, in mijn hart aanwezig te zijn, te luisteren naar de fluisteringen die daar aanwezig zijn, een weten, zo rijk....
Tot ze op een dag zei: het is gelukt, ik ben klaar om te sterven. Ik voel me vredig. Het is mooi geweest. We hadden vele gesprekken gevoerd over levenskwaliteit, over pijnbeleving, over welke overtuigingen er van oudsher waren en of die wel haar waarheid waren. Met de dood voor ogen werd haar eigen waarheid meer en meer geboren. Zo zie je in ieder einde weer een nieuw begin. De dood als overgang.....
Haar moment van sterven was ik met vriendin lief op afstand aanwezig. We voelden precies het moment waarop ze vredig, in alle rust overging. Die avond dansten we, gaven uiting aan onze emoties, hielden haar nog 1 keer vast, want we voelden beiden, ze is hier nog even bij ons. Een laatste groet.......
Ik wist....het hospice is de plek waar ik heb te zijn. Te leren LEVEN met de dood heel dichtbij. En dat deed ik, 1,5 jaar lang met veel plezier, mooie ontmoetingen en steeds duidelijker voor ogen welke vorm ik daar zelf aan wilde geven. Niet binnen de setting van het hospice maar geheel op mijn eigen wijze. Wat zag ik daar veel mogelijkheden. De ene deur nog niet gesloten of het leven gaf me de volgende oefening, hoe pijnlijk ook, maar vriendin lief, waar ik deze reis mee was aangegaan, kreeg idd vlak voor kerst slecht nieuws: een zeer agressieve hersentumor.
Ik voelde ik kan hier vanalles van vinden (mind), maar ik beloofde haar zo ergens rond Kerst, we gaan ook deze reis samen aan. Ik ben er voor jou (ZIJN met alles wat er is). Die reis beschrijf ik in deel 2
Reactie plaatsen
Reacties